Ιερή Τριάδα

Σουάμι Βιβεκάναντα - Μια σύντομη ζωή (1863-1902)

imgΟ Σουάμι Βιβεκάναντα γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου του 1863 στην Καλκούτα. Το οικογενειακό του όνομα ήταν Ντάττα, και οι γονείς του, του έδωσαν το όνομα Ναρεντρανάτχ, Νάρεν  για συντομία.
Όταν ο Νάρεν ήταν στη μέση εφηβική ηλικία, πήγε στο κολλέγιο στην Καλκούτα. Ήταν ένας όμορφος, αθλητικός νέος και εξαιρετικά ευφυής. Ήταν επίσης καλός τραγουδιστής και μπορούσε να παίζει διάφορα μουσικά όργανα. Ήδη, έδειξε μια μεγάλη αρχηγική δύναμη μεταξύ των αγοριών της ηλικίας του. Οι καθηγητές του ένιωθαν με σιγουριά ότι προορίζονταν να αφήσει την σφραγίδα του στη ζωή.
Το Νοέμβριο του 1881, καλέστηκε να τραγουδήσει σε ένα σπίτι όπου ο Σρι Ραμακρίσνα ήταν προσκεκλημένος. Είχαν μια σύντομη συνομιλία και ο Σρι Ραμακρίσνα κάλεσε το νεαρό άνδρα να τον επισκεφτεί στο ναό του Ντακσινέσβαρ, κοντά στον Γάγγη λίγα μίλια έξω από την Καλκούτα, όπου ζούσε.

Από την αρχή, ο Νάρεν γοητεύθηκε και προβληματίστηκε με την προσωπικότητα του Σρι Ραμακρίσνα. Δεν είχε γνωρίσει ποτέ κανέναν σαν αυτόν τον λεπτό, γενειοφόρο σαραντάρη άντρα ο οποίος είχε την αθώα ευθύτητα ενός παιδιού. Είχε μια έκφραση έντονης χαράς, και φώναζε συνεχώς ή άρχιζε το τραγούδι ξαφνικά για να εκφράσει τη χαρά του, τη χαρά στο Θεό, την Μητέρα Κάλι, η οποία προφανώς γι’ αυτόν υπήρχε σαν ζωντανή παρουσία. Η ομιλία του Σρι Ραμακρίσνα ήταν ένα μίγμα φιλοσοφικής οξύνοιας και απλής παραβολής. Μιλούσε με έναν μικρό τραυλισμό, στη διάλεκτο της γενέτειράς του, ένα χωριό της Βεγγάλης  και μερικές φορές χρησιμοποιούσε χονδροειδείς χωριάτικες λέξεις με την απλή ειλικρίνεια των χωρικών.

Για τον Σρι Ραμακρίσνα, στη σχεδόν αφάνταστα υψηλή κατάσταση της πνευματικής του συνείδησης, το Σαμάντχι ήταν μια καθημερινή εμπειρία, και η επίγνωση της παρουσίας του Θεού δεν τον άφησε ποτέ. Ο Βιβεκάναντα ενθυμούμενος έλεγε, ’’σύρθηκα κοντά του και του υπέβαλα την ερώτηση που έκανα σε όλους σ’ όλη μου τη ζωή: ‘Πιστεύετε στο Θεό, κύριε;’ ‘Ναι,’ μου απάντησε. ‘Μπορείτε να το αποδείξετε, κύριε;’ ‘Ναι.’  ‘Πώς;’ ‘Επειδή τον βλέπω ακριβώς όπως σε βλέπω εδώ, μόνο πολύ πιο έντονα.’ Αυτό με εντυπωσίασε αμέσως. Για πρώτη φορά, βρήκα ένα άτομο που τόλμησε να πει ότι είδε το Θεό, πως η θρησκεία ήταν μια πραγματικότητα που μπορούμε να αισθανθούμε και που μπορεί να γίνει αντιληπτή, με έναν απείρως εντονότερο τρόπο από ό, τι μπορούμε να αντιληφθούμε τον κόσμο.’’

Μετά από αυτό, ο Νάρεν έγινε συχνός επισκέπτης στο Ντακσινέσβαρ. Βαθμιαία άρχισε να ελκύεται στον κύκλο των νεαρών μαθητών, που ο Σρι Ραμακρίσνα εκπαίδευε για να ακολουθήσουν τη μοναστική ζωή και  που οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήταν στην ηλικία του. 

Το 1885 ο Σρι Ραμακρίσνα εμφάνισε καρκίνο στο λάρυγγα. Επειδή έγινε όλο και περισσότερο εμφανές ότι ο Δάσκαλός τους δεν θα ήταν πια μαζί τους για πολύ, οι νέοι μαθητές προσηλώθηκαν κοντά του περισσότερο. Ο Νάρεν ήταν ο αρχηγός τους.   

Στις 15 Αυγούστου του 1886, ο Σρι Ραμακρίσνα λέγοντας το όνομα της Κάλι με καθαρή δυνατή φωνή πέρασε σε τελικό Σαμάντχι.

Οι μαθητές έκριναν ότι πρέπει να διατηρήσουν την ομάδα, και ένας πιστός, τους βρήκε ένα σπίτι στο Μπαραναγκόρ, στα μισά περίπου του δρόμου μεταξύ Καλκούτας και Ντακσινέσβαρ, το οποίο θα χρησιμοποιούσαν για μοναστήρι τους.

Αλλά βαθμιαία οι νέοι έγιναν ανήσυχοι για τη ζωή του περιπλανώμενου μοναχού. Με το ραβδί του οδοιπόρου και το κύπελλο της επαιτείας, περιπλανήθηκαν σε όλη την Ινδία, επισκέφθηκαν ιερούς τόπους και προσκυνήματα, κηρύττοντας, επαιτώντας, και περνώντας μήνες διαλογισμού σε μοναχικές καλύβες. Μερικές φορές φιλοξενήθηκαν από βασιλιάδες ή πλούσιους πιστούς, τις περισσότερες φορές όμως είχαν πολύ φτωχική τροφή.

Αυτή η εμπειρία ήταν ιδιαίτερα πολύτιμη στον Νάρεν. Κατά τη διάρκεια των ετών 1890-93 απόκτησε από πρώτο χέρι την γνώση της Ινδίας.

Τέλη Μαΐου του 1893 έπλευσε από τη Βομβάη, μέσω Χονγκ Κονγκ και Ιαπωνίας, στο Βανκούβερ· από εκεί συνέχισε με τραίνο για το Σικάγο, να συμμετάσχει στο Κοινοβούλιο των Θρησκειών που πραγματοποιούνταν στις 11 Σεπτεμβρίου 1893.

Αυτή πιθανώς ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου, που, οι εκπρόσωποι όλων των μεγάλων θρησκειών συγκεντρώθηκαν σε ένα χώρο, με την ελευθερία να εκφράσουν τις πεποιθήσεις τους. Αλλά ο Σουάμιτζι (Βιβεκάναντα) δεν είχε καμία επίσημη πρόσκληση για να συμμετάσχει στο Κοινοβούλιο ως εκπρόσωπος. Όμως ο καθηγητής J.H. Wright του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ τον βεβαίωσε ότι θα ήταν ευπρόσδεκτος στο Κοινοβούλιο ακόμα κι αν δεν είχε καμία επίσημη πρόσκληση: ’’Το να σας ρωτήσω Σουάμι, για τα πιστοποιητικά,’’  παρατήρησε ο καθηγητής, ’’είναι σαν να ρωτώ τον ήλιο αν έχει άδεια για να λάμψει.’’

Όταν το Κοινοβούλιο άνοιξε, στο πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Βιβεκάναντα αμέσως έγινε το επίκεντρο προσοχής ως μία από τις πιο εντυπωσιακές μορφές που κάθισαν στην εξέδρα, με το θαυμάσιο ρούχο του, το κίτρινο τουρμπάνι, και το όμορφο μαυρισμένο πρόσωπό του.
 
Κατά τη διάρκεια του απογεύματος, ο Βιβεκάναντα σηκώθηκε. Με την βαθιά φωνή του, ξεκίνησε την ομιλία του, ’’Αδελφές και Αδελφοί της Αμερικής’’ και ολόκληρο το ακροατήριο, πολλές εκατοντάδες άνθρωποι, τον χειροκρότησαν πανηγυρίζοντας παράφορα για δύο ολόκληρα λεπτά. Μια μεγάλη συγκέντρωση έχει το δικό της περίεργο είδος υποσυνείδητης τηλεπάθειας, και αυτή η συγκέντρωση πρέπει να είχε κατά κάποιο τρόπο επίγνωση το γεγονότος πως βρισκόταν στην παρουσία αυτού του πλέον ασυνήθιστου όντος, ενός  άτομου του οποίου τα λόγια εκφράζουν ακριβώς αυτό που ο ίδιος είναι. Όταν Βιβεκάναντα είπε, ’’Αδελφές και Αδελφοί’’, πραγματικά σήμαινε ότι θεώρησε τους Αμερικανικούς γυναίκες και άνδρες ενώπιον του ως αδελφές και αδελφούς του: Η πολυχρησιμοποιημένη ρητορική φράση έγινε απλή αλήθεια.

Μόλις σταμάτησαν, ο Σουάμι συνέχισε την ομιλία του. Ήταν αρκετά σύντομη, μίλησε για καθολική ανοχή και τόνισε την κοινή βάση όλων των θρησκειών. Όταν τελείωσε, υπήρξαν περισσότερα, θυελλώδη χειροκροτήματα.

Μετά από το κλείσιμο του Κοινοβουλίου των θρησκειών, ο Βιβεκάναντα πέρασε σχεδόν δύο ολόκληρα χρόνια δίνοντας διαλέξεις σε διάφορες περιοχές της κεντρικών και ανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών.

Συνάντησε και έκανε εντύπωση σε ανθρώπους του σοβαρότερου είδους, στον Ρόμπερτ Ίνγκερσολ τον αγνωστικιστή, στον Νίκολα Τέσλα τον εφευρέτη, στην μαντάμ Κάλβε την τραγουδίστρια, και το πιο σημαντικό απ’ όλα, προσέλκυσε μερικούς σπουδαστές των οποίων το ενδιαφέρον και ο ενθουσιασμός δεν ήταν προσωρινός· οι οποίοι ήταν έτοιμοι να αφιερώσουν την υπόλοιπη ζωή τους στην πρακτική της διδασκαλίας του.

Είχε ένα μήνυμα προς τη Δύση. Ζήτησε από  τους ακροατές του να απαρνηθούν τον υλισμό  και να διδαχθούν από την αρχαία πνευματικότητα των Ινδουιστών. Αυτό για το οποίο δούλευε ήταν μια ανταλλαγή αξιών. Αναγνώρισε μεγάλες αρετές στη Δύση – ενέργεια, πρωτοβουλία και θάρρος – τα οποία βρήκε να λείπουν μεταξύ των Ινδών.

Ο Βιβεκάναντα δίδαξε ότι ο Θεός είναι μέσα στον καθέναν μας, και ότι ο καθένας μας γεννήθηκε για να ανακαλύψει πάλι τη Θεϊκή-φύση του.

Τον Αύγουστο έπλευσε για τη Γαλλία και την Αγγλία, και κήρυξε την Βεδάντα, επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη το Δεκέμβριο. Ήταν τότε που, μετά από επείγον αίτημα των μαθητών του, ίδρυσε την πρώτη Εταιρία Βεδάντα στην Αμερική: Εταιρία Βεδάντα της Νέας Υόρκης (Vedanta Society of New York). (Βεδάντα σημαίνει τη μη-δυϊστική φιλοσοφία που αναπτύσσεται στις Βέδες, τις αρχαιότερες Ινδουιστικές γραφές.)

Ο Βιβεκάναντα αποβιβάστηκε στην Κεϋλάνη στα μέσα του Ιανουαρίου του 1897. Από εκεί και έπειτα, το ταξίδι του στην Καλκούτα ήταν μια θριαμβευτική πορεία. Οι συμπατριώτες του είχαν παρακολουθήσει τις περιγραφές των αμερικανικών διαλέξεών του στις εφημερίδες.

Πράγματι, κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι κανένας Ινδός πριν από τον Βιβεκάναντα δεν είχε κάνει Αμερικανούς και Άγγλους να τον δεχτούν με τέτοιους όρους -ούτε σαν έναν υποτακτικό σύμμαχο, ούτε ως έναν δεδηλωμένο αντίπαλο, αλλά ως έναν ειλικρινή καλοθελητή και φίλο, εξίσου έτοιμοι να διδάξουν και να μάθουν, να ζητήσουν και να προσφέρουν βοήθεια. Ποιος άλλος είχε σταθεί, όπως στάθηκε, αμερόληπτα μεταξύ ανατολής και δύσης, εκτιμώντας τις αρετές και καταδικάζοντας τις ατέλειες και των δύο πολιτισμών;

Την 1η Μαΐου του 1897, κάλεσε σε συνεδρίαση τους μοναστικούς μαθητές και οικογενειάρχες πιστούς του Σρι Ραμακρίσνα στην Καλκούτα, προκειμένου να καθιερώσει το έργο τους σε μια οργανωμένη βάση. Αυτό που πρότεινε ο  Βιβεκάναντα ήταν συγχώνευση των εκπαιδευτικών, φιλανθρωπικών, και θρησκευτικών δραστηριοτήτων·  κατά συνέπεια η Αποστολή Ραμακρίσνα και το Ραμακρίσνα Ματχ ή μοναστήρι, δημιουργήθηκαν. Η Αποστολή άρχισε να λειτουργεί αμέσως, συμβάλλοντας στην ανακούφιση της πείνας και της πανούκλας, ιδρύοντας τα πρώτα νοσοκομεία και σχολεία της.

Το Ματχ εγκαινιάστηκε λίγο καιρό αργότερα, στο Μπελούρ, και σε μικρή απόσταση από το ναό του Ντακσινέσβαρ, στην απέναντι όχθη του Γάγγη. Αυτό το Μπελούρ Ματχ είναι ακόμα το μητροπολιτικό μοναστήρι του Τάγματος Ραμακρίσνα, το οποίο τώρα έχει 135 κέντρα σε διάφορα μέρη της Ινδίας και του κόσμου συμπεριλαμβανομένης της Ιαπωνίας, της Ευρώπης και της Αμερικής, και αφοσιώνεται είτε στον διαλογισμό είτε στην κοινωνική υπηρεσία, ή σε έναν συνδυασμό και των δύο. Η Αποστολή Ραμακρίσνα έχει δικά της νοσοκομεία και ιατρεία, γυμνάσια και κολλέγια, βιομηχανικά και γεωργικά σχολεία, βιβλιοθήκες και εκδοτικούς οίκους, με τους μοναχούς του Τάγματος υπεύθυνους γι’ αυτά.

Τον Ιούνιο του 1899, Βιβεκάναντα έπλευσε για μια δεύτερη επίσκεψη στο δυτικό κόσμο.

Όταν επέστρεψε στην Ινδία, ο Βιβεκάναντα ήταν πολύ άρρωστος, ο ίδιος είχε πει πως δεν του απέμεινε να ζήσει πολύ περισσότερο.

Ο Βιβεκάναντα πέρασε σε Μάχα Σαμάντχι (πέθανε) στο Μπελούρ Ματχ στις 4 Ιουλίου 1902.

Η καλύτερη εισαγωγή στον Βιβεκάναντα ωστόσο, δεν είναι, να διαβάσεις γι’ αυτόν, αλλά να τον διαβάσεις. Η προσωπικότητα του Σουάμι, με όλη τη γοητεία και τη δύναμή της, την γενναιότητά της, την πνευματική μαρτυρία της, την οργή της και την διασκέδασή της, έρχονται σε σας πολύ έντονα με το γράψιμό του και τα καταγραμμένα λόγια του.

Ο Βιβεκάναντα δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος δάσκαλος με ένα διεθνές μήνυμα· ήταν επίσης πολύ ένας μεγάλος Ινδός, πατριώτης και εμπνευστής των συμπατριωτών του, μέχρι και τη σημερινή γενιά.

Μπορείτε να επισκεφτείτε εκείνο το δωμάτιο στο Μπελούρ Ματχ, στην Ινδία, στο οποίο ο Σουάμιτζι έζησε· διατηρείται ακόμη ακριβώς όπως το άφησε ο Βιβεκάναντα.

Ρήσεις του Σουάμι Βιβεκάναντα:

Μην σας απασχολούν οι αποτυχίες· είναι απολύτως φυσικό, είναι η ομορφιά της ζωής αυτές οι αποτυχίες. Τι θα ήταν η ζωή χωρίς αυτές; Δεν θα άξιζε εάν δεν ήταν οι προσπάθειες. Πού θα ήταν η ποίηση της ζωής; Μην σκέφτεστε τις προσπάθειες, τα λάθη. Ποτέ δεν άκουσα μια αγελάδα να λέει ένα ψέμα, αλλά είναι μόνο μια αγελάδα δεν είναι ένας άνθρωπος. Έτσι μην απασχολήστε μ’ αυτές τις αποτυχίες, αυτές τις μικρές υποτροπές· κρατήστε το ιδανικό σας χίλιες φορές· και εάν αποτύχετε χίλιες φορές, κάνετε την προσπάθεια ακόμα μια φορά.

Η θεραπεία για την αδυναμία δεν είναι η σκέψη πάνω στην αδυναμία, αλλά η σκέψη της δύναμης. Διδάξτε στους ανθρώπους τη δύναμη που είναι ήδη μέσα τους.

Εάν έχετε πίστη στα τριακόσια τριάντα εκατομμύρια των μυθολογικών Θεών σας, και σε όλους τους Θεούς που οι αλλοδαποί έχουν εισάγει σε σας, και δεν έχετε ακόμη καμία πίστη στον εαυτό σας, δεν υπάρχει καμία σωτηρία για σας. Έχετε την πίστη στον εαυτό σας και πατήστε επάνω σ’ αυτήν την πίστη.

Η ανιδιοτέλεια είναι η μεγαλύτερη πληρωμή, μόνο που οι άνθρωποι δεν έχουν την υπομονή να την εφαρμόσουν.

Αυτή η ζωή είναι σύντομη, οι ματαιότητες του κόσμου είναι παροδικές, αλλά ζουν μόνο αυτοί που ζουν για τους άλλους, οι υπόλοιποι είναι περισσότερο νεκροί παρά ζωντανοί.

Όσο μεγαλώνω διαπιστώνω ότι κοιτάζω όλο και περισσότεροι το μεγαλείο στα μικρά πράγματα. Καθένας θα είναι μεγάλος σε μια μεγάλη θέση. Ακόμη και ο δειλός θα γίνει γενναίος στα έντονα φώτα του προσκήνιου. Ο κόσμος παρακολουθεί! Όλο και περισσότερο το αληθινό μεγαλείο φαίνεται, στο σκουλήκι που εκτελεί το καθήκον του σιωπηλά, σταθερά από στιγμή σε στιγμή και από ώρα σε ώρα.

Μπορεί η θρησκεία να πετύχει πραγματικά τίποτα; Μπορεί. Φέρνει στον άνθρωπο αιώνια ζωή. Έχει κάνει τον άνθρωπο αυτό που είναι, και είναι αυτό που θα κάνει αυτό το άνθρωπο ζώο, έναν Θεό. Αυτό είναι που η θρησκεία μπορεί να κάνει. Το ιδανικό όλων των θρησκειών, όλων των αιρέσεων, είναι το ίδιο - η επίτευξη της ελευθερίας, η παύση της δυστυχίας.

’’Στην δημιουργία του χαρακτήρα, για αποφάσεις σε ότι είναι καλό, μεγάλο, και υπέρ της ειρήνης για τους άλλους και του εαυτού μας, η θρησκεία είναι η υψηλότερη κινητήρια δύναμη και επομένως οφείλει να μελετηθεί από εκείνη την σκοπιά. Όλες οι στενές, περιορισμένες και πολέμιες ιδέες της θρησκείας πρέπει να φύγουν. Όλες οι αιρετικές ιδέες, φυλετικές ή εθνικές ιδέες για την θρησκεία πρέπει να σταματήσουν. Ότι κάθε φυλή ή έθνος πρέπει να έχει τον δικό του ιδιαίτερο Θεό και πιστεύει ότι κάθε άλλου είναι λάθος, είναι μια δεισιδαιμονία που θα έπρεπε να ανήκει στο παρελθόν. Όλες αυτές οι ιδέες πρέπει να εγκαταλειφθούν.’’

Κάθε ψυχή είναι εν δυνάμει θεία. Ο στόχος είναι να εκδηλωθεί αυτή η θεότητα μέσα μας με τον έλεγχο της φύσης, εξωτερική και εσωτερική. Κάνετε αυτό είτε με την εργασία, είτε με τη λατρεία, είτε με την ψυχολογία, είτε με την φιλοσοφία - με έναν ή περισσότερους ή όλους αυτούς  τους τρόπους- και θα είστε ελεύθεροι. Αυτό είναι το σύνολο της θρησκείας. Οι θεωρίες, τα δόγματα, τα τελετουργικά, τα βιβλία, οι ναοί, οι μορφές, όλα είναι δευτερεύουσες λεπτομέρειες.

Ας υπάρχει μια δωδεκάδα λιονταρίσιες-ψυχές σε κάθε χώρα, λιοντάρια που έχουν σπάσει τα όριά τους, που έχουν αγγίξει το Άπειρο, που ολόκληρη η ψυχή τους έχει πάει στο Μπράχμαν, Που δεν ανησυχούν για τον πλούτο, τη δύναμη, τη φήμη, και αυτοί θα είναι αρκετοί να κλονίσουν τον κόσμο. 

 

-------------------------------

 

Πηγή: Vedanta Society of Japan

http://en.vedanta.jp/about_us/copy_of_the-holy-trinity#the_holy_trinity_top

Μετάφραση
–ομάδα μελέτης Ραμακρίσνα Βεδάντα–